Maasvlakte

De Paddenstoel, het Lage licht,

de grens tussen binnenland en zee.

Hoe ver ook kruipt de Maasvlakte op,

Nooit, nee nooit kan land echt mee.

De landrot kijkt, hoort golven slaan,

droomt, ziet zich als zeeman,

in zijn gedachten vaart hij al uit,

ziet hoop in wat hij nu niet kan.

De zeeman naast hem, stil verdriet,

droomt niet meer, voelt zich passé

de zee, niet meer zijn plek op aard,

het zeilen daar is lang gelee.

Met gesloten ogen in de wind,

op reis door tijden in zijn hoofd,

weet hij hoe in zijn zeilershart,

de passie voor water nooit is gedoofd.

En herinneringen mogen zijn,

slechts dat: iets van ooit.

Toch koestert hij ze voor altijd,

want een landrot, nee, dat wordt hij nooit.

*

Genoeg om niet te sterven (fragment)

Mag het soms eens even "fijn"?

Kan er nog iets warms op tafel

als uitkering geen keuze is,

hoeveel mens mag je dan nog zijn?

Mag soms nog iets spontaan,

mag je je kinderen eens verwennen?

Als je sociaal gedragen wordt

mag dan meer dan een minimumbestaan?

*

Te weinig om te leven,

nét genoeg om niet te sterven.

In het rijkste land ter wereld,

is dat echt alles dat we kunnen geven?

*

"Een bundel met puur, eerlijke en mij rakende gedichten. Heel passend bij deze tijd en de diepste gevoelens die een persoon kan hebben."

Thuis (fragment)

Ik bewoonde vele huizen,

was vaak ook onderweg.

Ervaren in verhuizen,

maar wat maakt een huis een huis?

Wat mag een mens verwachten,

als kind in een gezin?

Is een thuis altijd de plek

voor een eerlijk en veilig begin?

*

"Een prachtige bundel met op hedendaagse feiten gebaseerde gedichten die je ontroeren, zo'n pure weergave van gevoelens."